0 Depresif

Ben bugün yine benim için uyandım. Benliğimi belki yeniden bulabilirim ümidiyle kalktım yatağımdan. Tanrım ne kadar da uykusuzum. Sanki her gece , hiç bitmeyecek bir savaşa giriyorum ve hep kaybettiğim için
taşıdığım derin yaralar tuz basılmışçasına sızlıyor ve göz kapaklarım benlik kalemin kapısını temsilen ağır ağır açılıyor. Gün başlıyor ben istesemde istemesemde. Hayat süregelen sıradanlığıyla koşuşturmaya başlıyor. Saatler sessiz ve sinsi , biraz daha çalıyor yaşamdan.  Günaydın demek anlamını yitiriyor .Ne için yada kimin içindir bilmiyorum.
İçimde dolduramadığım boşlukları oluşturan cümlelerin harflerini bulmaya çalışırken. Her şey neden bu kadar zor… Bu anlamsızlığın karışımı hangi damardan aşılanıyor öğrenmek istiyorum. Bitkinim , dudaklarım kuru , gözlerimde hiçliğin yağdırdığı damlalar…